woensdag 19 februari 2020

Peter is ziek





Een aantal jaar heb ik niets geschreven op dit blog. Dat heeft zijn redenen. Ten eerste de MH17 ramp die er behoorlijk ingehakt heeft. Niet alleen het verdriet en gemis van Erik, Tina en Zeger maar ook “de ramp na de ramp”. Eerst voor Jason een half jaar iedere vrijdag naar Utrecht gereden. De eerste maanden na de ramp mocht ik vrij nemen voor o.a. nabestaanden bijeenkomsten, DNA onderzoek, bezoek familie rechercheurs etc. .Uiteindelijk heb ik 4 uur bijzonder verlof gekregen, de dagen die ik  vrij mocht nemen moest ik later allemaal terug werken of mijn vakantiedagen voor gebruiken.   vervolgens raakte ik, mede door de MH17 mijn baan kwijt. Mijn locatie manager vond dat ik te lang “in de MH17 sores“ bleef hangen. 5 Dagen na mijn 50ste verjaardag had ik geen baan meer…
Nu ben ik heel blij dat ik niet meer voor deze organisatie werk, ik ben een 2-jarige deeltijd opleiding gaan volgen aan de Academie voor Geesteswetenschappen: “verlies en rouw begeleiding”.
Daarnaast mijn eigen praktijk begonnen “Wijs met Loes” ambulante begeleiding en kind- en jongeren coach. Nu ben ik ook verlies en rouw begeleider bij “Met Loes”.
Mijn leven is dus weer aardig op de rit.

Dit Blog gaat over Peter, de hulphond van onze zoon Jason. Misschien is dit wel het laatste verhaal wat ik over hem schrijf. Hij is namelijk heel ziek.
Peter is geen hulphond meer maar is een echte gezinshond geworden, alhoewel…ik noem hem ook wel eens mijn hulphond. Het vele wandelen met hem helpt mij om uit mijn hoofd te komen, weer te voelen en te aarden. Peter voelt het feilloos aan wanneer ik verdrietig ben.
Met Jason gaat het zo goed dat hij hem niet meer als hulphond nodig heeft.  Jason is nu 17, uitgegroeid tot een grote knappe jongeman  die in de eindexamenklas zit van de Havo. Hij wil graag rechten gaan studeren.

Peter heeft al een half jaar problemen die steeds erger worden, na de nodige onderzoeken en de vele zorgen is hij afgelopen donderdag geopereerd aan een tumor in zijn dikke darm. Hij is nu erg zwak en hij heeft 50% kans om te overleven. Er is een gevaar dat de darm gaat lekken en dat is dodelijk.
Jason zei heel stoer: “mam, Peter is 10 jaar en hij heeft een heel goed leven bij ons gehad.”
Met zo’n opmerking ben ik natuurlijk super blij, dat is een zorg minder. Toch merk ik dat we ons allemaal veel zorgen maken, ieder op zijn/ haar eigen manier.  Het fijne is dat we elkaar ook opbeuren en door deze onzekere tijd heen helpen. Peter is heel gevoelig dus wanneer we ons verdriet laten zien zal dat niet echt goed doen voor zijn herstel. We gaan nog steeds voor zijn herstel!
Afgelopen dagen heb ik veel aan onze belevenissen met Peter gedacht en aan de verhalen die ik eerder heb geschreven over Jason en Peter. Tuurlijk, Peter gaat, als het goed is, eerder dood dan wij gaan. Daarnaast is het een hond…Maar toch…mijn gedachten gaan de afgelopen dagen / weken heel veel naar Peter en ik doe mijn uiterste best om niet in mijn bekende “ja maar als” modus te schieten.
Ik heb al hele scenario’s bedacht hoe hij dood gaat, dat ik thuis kom en niet begroet wordt door Peter, niet meer ga wandelen, kilo’s aankom  etc.. Om maar niet voor verrassingen te komen staan.
Ik coach mensen om hun “Ojee gedachten” om te zetten in “Oké gedachten” en nu merk ik dat ik ook vooral Ojee gedachten heb.
Wanneer Peter zacht kwispelend naar mij toe komt heb ik weer hoop, wanneer hij veel pijn heeft, niet kan gaan liggen en trilt ben ik bang dat zijn darm geperforeerd is en hij dood gaat. Deze onzekerheid knaagt aan me. Ik kan niet zo functioneren als ik normaal doe. Ik had van te voren niet gedacht dat het me zo zou aangrijpen.
Ook Jason is er ziek van, Peter is het grootste deel van zijn leven bij hem geweest.


Via Facebook denken veel mensen aan Peter en aan ons, dat voelt goed: “Gedachten zijn krachten!”
Sturen jullie ook wat gedachtenkracht deze kant op?