Jason is een echte beeld denker. Hij ziet voor zich wat er
gezegd wordt. Dat kan heel mooi zijn wanneer je o.a. over de vakantie praat,
hij kan leuke dingen intens terug beleven. Het heeft ook minder mooie kanten en
daar was ik me maar weer al te bewust van bij de volgende gebeurtenis.
Het is december, Sinterklaas is weer vertrokken en de school
maakt zich op voor kerst. Een drukke tijd. De nodige toetsen moeten nog geleerd en de klas maakt zich op voor de kerst.
De school wordt gezellig gemaakt, er worden kerstliederen ingestudeerd en een
kerstcommissie samengesteld in de klas waarvan Jason de voorzitter mag zijn.
Ook thuis is het drukker dan anders, er komt een kerstboom
te staan en het huis wordt gevuld met kerststukjes en kerstversieringen. Mama bereidt een kerstspel
voor met kinderen voor de gezinsviering op de kerstavond in de kerk, papa heeft
het nog druk op zijn werk en…zelfs Peter de hond is wat onrustig.
Jason krijgt op school in groep 8 een les over vuurwerk. Er
is een film bekeken over de gevolgen van vuurwerk door de brievenbus en Juf
legt uit hoe je op een veilige manier vuurwerk kunt aansteken. Jason vindt
vuurwerk vreselijk, hij schrikt altijd enorm van de knallen. De vuurwerk lont
die iedereen kreeg werd daarom ook maar snel weggegeven, aan Jason is vuurwerk
niet besteedt. Zijn hele klas weet dit.
Toen Jason tussen de middag naar huis liep kwamen gelijk drie
dappere klasgenoten op hem af en zeiden tegen hem dat ze vuurwerk bij Jason thuis
door de brievenbus zouden afsteken. Jason, al wat gelouterd door dit soort
pesterijen, zei dat als ze dat zouden proberen, hij zijn hond Peter op hen af
zou sturen. Dat moest hij dan maar doen zei één van de jongens, dan steken we
de hond gelijk dood met een groot mes door zijn keel. Jason is weggelopen naar
huis, maar thuis gekomen vertelde hij het mij en zag ineens zijn hond bloedend
op de grond voor zich met een groot mes in zijn keel. Zo verdrietig!
De drie jongens hebben straf gekregen en hun ouders zijn
gebeld. Eén van de drie is met zijn vader nogmaals sorry komen zeggen. Ik denk
dat de jongens en hun ouders zich niet voor kunnen stellen hoeveel impact zo’n
opmerking heeft op kinderen zoals Jason en ouders zoals Robbert en ik.
Jason heeft er weer een litteken bij en dat doet mij
als moeder pijn. Ik kan mijn kind niet voor alles afschermen en beschermen. Het
loslaten van een kind valt niet mee, vooral niet van een hoogsensitief kind.
Mijn taak om Jason sterk genoeg te maken voor deze (harde) maatschappij, hem
een liefdevol en veilig thuis te bieden van waaruit hij zijn vleugels uit kan
slaan de weide wereld in om regelmatig op zijn veilige vertrouwde nest terug te
keren. Gelukkig is het nog niet zover dat hij uitvliegt en ik heb nog geen last
van “het lege nest syndroom”. Maar het grote loslaten is allang begonnen.
voor meer informatie over
beelddenken: http://www.kindertalenten.nl
