Het is al weer een tijdje geleden dat we het Rijksmuseum met
Jason en Peter bezochten. Eerst een mail naar het museum met de vraag of Peter
als hulp hond mee mag. Het antwoord: “ Geen honden behalve blinde geleide
honden”.
Nu mag Peter als
“autisme geleide hond” net zo veel als
een blinde geleide hond dus wij, met Peter, naar het museum. Wel een escape
ingebouwd, Robbert zou met Peter naar het Vondelpark wanneer hij toch niet mee
naar binnen zou mogen, Jason en ik zouden het museum bezoeken. Ook Jason over
dit plan ingelicht.
Peter in “pak 1” zoals wij dat noemen: zijn Helphûn Fryslân
dekje om, pasjes mee en vol goede moed naar het Rijksmuseum. Eerst werden we al
tegengehouden: “Er mogen geen honden in het museum”, de meneer “met de V” van
de beveiliging het pasje laten zien en uitgelegd dat Peter een “autisme geleide
hond” is. We mochten zowaar doorlopen, maar bij de kassa werden we uit de rij
gehaald, blijkbaar moest het eerst opgezocht worden of Peter wel mee mocht.
Wij wachten, en wachten en wachten…en wachten is voor kinderen,
maar vooral voor mensen met autisme moeilijk. Peter ging rustig op de grond
liggen, had je “geen kind aan”. Jason daarentegen ging typisch autistisch
gedrag vertonen: hij ging rondjes lopen om Peter heen. Normaal zou ik Jason
iets anders aangeboden hebben, (we hebben meestal wel een Donald Duck pocket
mee of zijn Play Station Portable) maar nu liet ik hem zijn gang gaan. Hij
heeft die hond niet voor zijn
zweetvoeten. Regelmatig kwam een beveiliger bij ons staan, vond het onzin dat
we moesten wachten: ”zo’n lief blindegeleidehondje”. Hulphonden voor autisme
zijn nog niet echt bekend in Nederland.
Na 20 minuten mochten we toch nog het museum in, met excuses
van het museum.
Dan is het altijd weer bijzonder om te zien wat voor effect
Peter op Jason heeft: Jason kon rustig bij een schilderij staan, het verhaal
op zijn koptelefoon over het schilderij luisteren en trok zich totaal niets aan
van de mensen en geluiden om hem heen. In alle rust liep hij het museum door,
nam de tijd overal voor en Peter liep steeds rustig met hem mee, ging achter
Jason liggen wanneer Jason de tijd nam voor een schilderij. Zonder Peter zou
Jason vooral gelet hebben om wat er zich om hem heen afspeelde, dit zou zo
vermoeiend voor hem zijn geweest dat hij na een uur, overprikkeld, weg had gewild, waarschijnlijk zelfs zonder “de
Nachtwacht” gezien te hebben.
In oktober j.l. is Jason zonder Peter naar het Rijksmuseum terug geweest samen met 4 vrienden om een workshop te volgen. Zo
met zijn vrienden voelt Jason zich
veilig genoeg om dit zonder Peter te doen. Maar voor de volgende keer kunnen we
Peter gelukkig zo weer meenemen.
