Mijn schoonvader woont in Spanje en we proberen hem ieder jaar te bezoeken. Omdat het ons afgeraden was om met Peter de hulphond te gaan vliegen terwijl de band nog niet sterk genoeg was hebben we het bezoek een jaar uitgesteld.
Peter is zo'n anderhalf jaar bij ons en we durven het aan.
Er komt wel even wat meer bij kijken dan wanneer je alleen met je gezin op vakantie gaat. Een appartement huren wat toegankelijk is voor honden, voedsel voor Peter, injectie tegen rabiës, druppels tegen hartworm en zandvlooien, autotuigje, halsbanden, waterfles met drinkbakje die na de douane weer gevuld moet worden, etc. etc. En natuurlijk de tickets.
We besluiten met Swiss air te vliegen, hebben we goede ervaringen mee en wat meer beenruimte want er is een grote kans dat Peter voor ons moet zitten. Van te voren al contact opgenomen met Swiss air en vermeld dat we een hulphond voor autisme mee nemen. Ook een bevestiging per e-mail gevraagd en dit was maar goed ook. Deze hadden we echt wel nodig bij het inchecken. Tja het is nog niet echt bekend, hulphonden voor mensen met autisme. Jason is niet blind, zit niet in een rolstoel, heeft geen verstandelijke beperking. Hij is een heel gevoelige jongen die zich veilig voelt met zijn hond in de buurt. En gelukkig mag de hond mee in het vliegtuig! Er moest nog wel wat heen en weer gebeld worden, de papieren moesten uit de tas (gelukkig hadden we kopieën) en uiteindelijk mochten we naar de douane, de volgende beproeving! Peter moest al zijn riemen af...dus niet, een hond die ook niet weet wat hem allemaal overkomt, zijn baasje gespannen, die doe ik niet zijn halsband af. Gelukkig was er een medewerker die het niet erg vond om Peter te fouilleren. Ondertussen moest ik mijn schoenen uit trekken, werd Peter bij Jason vandaan gehaald, werd Jason nota bene ook nog eens gefouilleerd...
Dit gaat de volgende keer echt anders. Achteraf wist ik heel goed wat ik allemaal had kunnen zeggen maar op dat moment stond ik met mijn mond vol tanden. Gelukkig hadden de grondstewardessen bij het boarden wel wat meer begrip voor ons. We mochten achter het hekje wachten en als eersten het vliegtuig in zodat we rustig onze plaats konden opzoeken. Peter en Jason liepen rustig de slurf door maar toen we in het vliegtuig kwamen blokkeerde Peter. Dat was toch wel heel eng! Gelukkig is Peter niet zo heel groot en zwaar dus kon ik hem tillen. Het opstijgen en landen was ook wel heel eng voor Peter hij wilde echt vluchten. Robbert en ik hielden hem stevig vast, gelukkig had hij ook zijn autotuig om en Jason zat tussen ons in "weggedoken" in een boekje. Maar Peter hield zich echt super, niet geplast, gepoept, overgegeven, gejankt of geblaft! In het vliegtuig hoorde ik weer een andere naam dan"hulphond"namelijk: "emotional servicedog". Die houden we erin!
Ook in Spanje ging het super. Zelf heb ik de "kracht" van Peter ook nog mogen ervaren. Mijn rugklachten werden zo erg dat ik bij de eerste hulp terecht kwam, kreeg een pijnstillende injectie en spierverslappers en moest de rest van de dag in bed doorbrengen. Robbert en Jason gingen naar het strand en Peter bleef bij mij. Kwam regelmatig even bij mij kijken en voor mijn bed liggen. Je voelt je niet meer alleen en veilig met zo'n hond in de buurt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten