Overprikkeld

Het is woensdag 12.15 en ik haal Jason op uit school. Aan zijn houding en gezicht zie ik dat er wat gebeurd is op school. Hij loopt voorovergebogen, met een strak gezicht kijkt hij naar de grond. Samen fietsen we naar huis en hij verteld kort wat er gebeurd is, tranen wellen op in zijn ogen. In de pauze is hij door tien klasgenoten omsingeld, geschopt en gepest. Hij kon niet naar de pleinwacht, verloor zijn zelfbeheersing en is terug gaan schoppen en slaan, wat hij zelf heel erg vindt. Hij verteld het in een onsamenhangend verhaal maar wanneer ik het herhaal knikt hij bevestigend. Meestal vertelt Jason niet zoveel over school, ik ben blij dat hij dit wel met me deelt.

Mijn hart breekt wanneer hij zo'n verdriet heeft, dan moet ik toch weer oppassen dat hij mijn verdriet niet ook nog eens overneemt. Het liefst zou ik hem even in mijn armen willen nemen maar daar zou ik hem niet mee helpen. Ik hou even afstand wanneer we thuiskomen en gelukkig staat Peter, zijn hond, al klaar om Jason te begroeten. Ze lopen meteen samen naar de kamer en Jason gaat hem uitgebreid aaien en knuffelen. Ik zie een stukje spanning bij Jason wegebben.

Toch zit het voorval op school hoog en ik besluit om samen met Jason naar het bos te rijden. Het hagelt en regent en het is heerlijk rustig in het bos. Bij de eerste plassen ben ik nog de bezorgde controlfreake moeder: Jason niet in de plas, Jason pas op, je voeten worden nat, je broek wordt vies....

Tot ik ineens zoiets heb van “laat hem toch, hij heeft het even nodig...en ik ook!”. Nog geen minuut later staan we samen in de plassen te springen en Peter doet lekker mee. We waden en springen door plassen, we lopen door greppeltjes waar nog een laagje ijs in ligt, we klimmen over boomstammen, we kijken naar dassen- en reeën- sporen in de modder, we gooien balletjes weg voor Peter...Wat werkt dit toch bevrijdend! Heerlijk weer even helemaal met beide voeten op de grond.

Na ruim een uur komen we als “verzopen katten” weer moe maar voldaan bij de auto aan. Een stuk spanning in het bos achtergelaten rijden we naar huis. Peter valt naast Jason in slaap, dat bevestigd mijn vermoeden dat Jason niet meer overprikkeld is.