November 2011
Column nr. 4 De Tandarts van het MCL
Jason heeft 4 blijvende kiezen waarvan het glazuur niet goed is. Ze noemen het ook wel kaasmolaren. De oorzaak is niet duidelijk, er is in ieder geval iets niet helemaal goed gegaan. Zelf denk ik dat het gekomen is nadat hij de Meningokokken- en BMR vaccinatie heeft gehad toen hij zo'n 1 ½ jaar oud was. Hier is hij heel ziek van geweest: dubbele middenoorontsteking, ontstoken ogen, galbulten, etc. waarvoor hij een antibioticakuur heeft gehad. Helaas was de kinderarts er niet van overtuigd dat de vaccinaties de boosdoeners waren. Gelukkig zei de homeopathisch arts dat de BMR vaccinatie Jason ernstig verzwakt had waardoor de meningokokken toe konden slaan. Dit soort vaccinaties dus nooit meer tegelijkertijd laten geven!
Jason zijn kiezen zijn erg gevoelig voor gaatjes. De eerste werd gevuld bij de eigen tandarts in de plaats waar we wonen. Dit is een traumatische ervaring voor Jason geworden: zijn kiezen bleken achteraf moeilijk tot niet verdoofd te kunnen worden. Jason is daarbij erg gevoelig, al helemaal in zijn mond gebied.
In overleg met onze tandarts zijn we doorverwezen naar het Medisch Centrum Leeuwarden (MCL),
afdeling bijzondere tandheelkunde. Daar zijn ze geweldig! Ze nemen alle tijd voor Jason, zijn heel vriendelijk en invoelend. Jason zijn kiezen zijn door de tandarts van het MCL geseald en zijn tanden worden nu regelmatig ook schoongemaakt met een haakje. Jason heeft hier een enorme hekel aan en werd in de loop der tijd steeds moeilijker behandelbaar.
Maar toen Peter 7 weken bij ons was mochten we hem meenemen naar het ziekenhuis. Dat op zich was al een belevenis ! En niet alleen voor ons, ook voor de medewerkers en patiënten van het ziekenhuis zelf! Een hond in het ziekenhuis! Je hebt wel bekijks! Achter je hoor je mensen tegen elkaar zeggen: “Er mogen hier toch geen honden komen?“ Ons werd meestal niets gevraagd.
Bij de receptie wel even het pasje laten zien, maar mede omdat Anita van Helphûn Fryslân, ook in
het MCL honden traint werd het in het geheel geen probleem.
In de wachtkamer was Peter de eerste keer wat onrustig en ging Jason Peter steunen. Jason ging bij bij Peter op de grond zitten en tegen hem praten en rondjes in de wachtkamer lopen. Zo duurde het wachten voor Jason ook niet zo lang . Want “loze tijd is kliertijd” voor kinderen en zeker wanneer je ook nog asperger of een andere vorm van autisme hebt. Bij Astrid, de mondhygiëniste, ging Jason keurig op de behandelstoel liggen, deed zijn mond open maar toen Astrid met het haakje aankwam... deed Jason zijn mond gelijk stijf dicht. Peter voelde haarfijn de spanning bij Jason en liep gelijk naar hem toe. Jason kon -doordat hij op de stoel lag– jammer genoeg niet goed bij Peter om hem te aaien. Daarom mocht ik van Astrid én Jason, Peter op Jasons buik zetten!
Jason ging Peter aaien en werd vervolgens zo ontspannen dat hij zijn mond als vanzelf open deed
en daarna relaxed door Astrid behandeld kon worden. Gelukkig mocht ik er een foto van maken. De persvoorlichter van het MCL hoorde hiervan en heeft de foto geplaatst in het patiënten blad van het MCL.
Inmiddels, een klein jaar verder, gaat het nu zo goed met Jason dat we ook weer bij de tandarts in onze woonplaats terecht kunnen, maar dan uiteraard wel met Peter erbij. Het begint al vertrouwd in de oren te klinken als wij bij de tandarts aan de beurt zijn, “Jason en Peter, komen jullie mee?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten