Vakantie

September 2011

Zo'n laatste week voor de schoolvakantie valt niet mee, al helemaal niet voor een hoogsensitief kind, al die prikkels, dit moet nog, dat moet nog, de juf en meester in de stress...

Nu waren wij ook nog van plan om meteen de eerste zondag van de vakantie te vertrekken...we vertrokken woensdag.

Toch wel spannend, de eerste vakantie met Peter. Daarom ook afgereisd naar een bekende plek waar we  vaker naar toe gingen. Camping “Le Pioch” in de Haute Languedoc in Zuid Frankrijk.

Allerlei voorzorgsmaatregelen genomen want Peter is wagenziek. Een afwasbare autobankhoes, wegwerp (incontinentie) matjes, allesreiniger doekjes,  vuilniszakken, keukenrollen, Rescue druppels van Bach remedies...Uiteraard er vooraf uitgebreid met Jason over gesproken:Als wagenzieke Peter over zou moeten geven het zomaar zou kunnen zijn dat we niet meteen konden stoppen.

Voor we de Belgische grens over waren had Peter al een keer overgegeven. Gelukkig aan de andere kant van waar Jason zat. Telkens vulde de auto zich met een niet zo lekker luchtje maar voor we konden stoppen had Peter het al weer opgegeten en konden we na een kleine poetsbeurt gewoon onze weg vervolgen. Peter heeft zo 5 keer van één maaltijd genoten...

Zo'n 100 km boven Clermont-Ferrand hadden we een chambres d'hotes gereserveerd. Peter mocht daar op de kamer. Jason kreeg met Peter makkelijk contact met de andere Nederlandstalige gasten en vertelde honderduit over Peter en bleek expert geworden in hondenreisziekten en poetsbeurten, al had hij de schoonmaak aan papa overgelaten, tja, zo heeft ieder zijn taak..

De nacht verliep wat onrustig, Peter kon het kamertje van Jason gemakkelijk uitlopen en ging liever in de koele badkamer liggen. Jason miste zijn steun en toeverlaat en kroop daarom maar bij ons in bed. Dit vond Peter op zijn beurt weer vreemd en kwam dus ook maar bij ons op bed liggen...gezellig bij baasje Jason maar het slapen konden wij verder vergeten.

De volgende dag naar de camping gereden. Dit was een weg met heel veel bochten, toch heeft Peter niet meer overgegeven. Net als zijn vader Prince was hij na een lange rit over zijn reisziekte heen!

Op de camping slaapt Jason voor het eerst samen met Peter in een eigen tentje! Jason vindt het totaal geen probleem! Ik ben 's nachts wel een paar keer wakker geworden omdat ik dacht dat Jason riep...niet dus. Zelfs toen het onweerde en stormde vond Jason het niet erg om in zijn tentje te slapen, hij had Peter bij zich. Bijzonder omdat hij, voordat Peter bij ons was, nooit wou en kon slapen met storm en onweer.

Op de camping maakten Jason en Peter ook weer makkelijk contact met andere kinderen: Jason ging voor hun tent met Peter spelen: balletjes en frisbees  werden weggegooid en door Peter meestal keurig terug gebracht.

Toen we op een van de eerste dagen naar het dorp toe wilden gaan om boodschappen te halen vroeg Jason of hij met Peter bij de tent mocht blijven. Oeps...een half jaar geleden konden we thuis nog niet eens even weg om een brief posten, nu wilde hij samen met Peter op de camping achterblijven. Dat loslaten gaat zo wel heel snel! Wel even tegen diverse mensen gezegd dat wij zonder Jason boodschappen gingen doen, één telefoon bij Jason gelaten, de andere mee en met gemengde gevoelens op pad gegaan. We hebben rustig boodschappen gedaan en na 1 ½ uur waren we weer terug op de camping. Het was goed gegaan! We zijn zo vaker met zijn tweeën weggeweest. 

In een grote intermarche kregen we toestemming om met Peter naar binnen te gaan. Dat is weer het voordeel van een hulphond. Robbert kon nu langer dan voorgaande jaren bij de wijn kijken, Jason keek, samen met Peter, naar al het speelgoed en ik had zo ook de tijd om overal rustig rond te kijken.

Op de terugweg, bij dezelfde Chambres d'hotes, Les Fruits du Passau, zagen we weer een sprong van Jason: hij stapte spontaan op een paar Nederlandse kinderen af om mee te gaan spelen! We hebben Jason de hele avond niet meer gezien! We staan steeds meer versteld hoe een (hulp) hond het leven van je kind (en dat van jezelf) kan verrijken!