woensdag 3 april 2013

Kat en hond

Zo'n twee jaar geleden, toen Peter bij ons kwam hadden wij een kater, Storm genaamd. We hadden Storm als "kansloze" ex-kater uit het asiel gehaald. Kansloos omdat hij een grote kale plek op zijn rug had een een stompje als staart. De kale plek was een litteken waarschijnlijk een brandwond. Maar wij vonden hem leuk en lief en "Mink" (zijn asiel naam) werd in de auto naar huis al snel "Storm" vanwege zijn vermoedelijke stormachtig leventje.
Na wat speurwerk op google bleek dat we een echte raskat in huis hadden: een Manx. Hij was een dominante kater en zo kwam hij ook aan zijn eind, vechtend met een andere kat op de brug vlak bij ons huis, vermoedelijk te water geraakt en verdronken. Een buurvrouw had 's nachts katten horen vechten en een plons gehoord, de volgende dag had ze een donkere kat in de gracht zien drijven. We hebben daarna nooit meer iets van Storm vernomen. Groot verdriet in huize van Heijningen, dat onze Storm zo aan zijn eind moest komen. Nu moet Jason vooral leren door ervaren. Hij wist niet hoe het was om verdrietig te zijn wanneer je een dierbare verliest. Dat oma verdrietig is omdat "Pake" (opa) er niet meer is voelde hij niet als zodanig. Nu kan ik hem uitleggen wat mensen voelen wanneer ze heel verdrietig zijn. En dat verdriet verschillende gradaties kan hebben.
Een half jaar na Storm zijn we weer naar het asiel gegaan en hebben we Yoda meegenomen. In eerste instantie ging het goed maar al gauw was Peter heel bang voor Yoda, zo bang dat hij in de vensterbank ging zitten zodra Yoda in de buurt kwam of dat hij boven aan de trap angstig naar beneden keek of die "zwart-witte indringer" naar boven kwam. Niet echt een goede situatie om goed als hulphond te functioneren. De kat dus terug naar het asiel.
We waren even genezen...totdat een kennis mij vroeg of we nog een jong katje wilden...één van hun boerderij katten had een nestje. Toen ik ze zag was ik natuurlijk verkocht maar heb me ingehouden. De volgende dag ben ik met Peter en Jason gaan kijken. Mijn favoriete zwarte katertje rende meteen weg voor Peter maar een zwart wit poesje bleef rustig zitten en Peter ook...totdat de moeder poes langsliep, Peter wilde weg. We besloten de kitten mee te nemen: Lytse  Lobke Lycklama, roepnaam Lobke. We genieten iedere dag van haar, ze is dikke vrienden met Peter en een aanwinst voor ons gezin!
Laatst nog was Jason wakker geworden toen ik Peter na de laatste wandeling terug op zijn slaapkamer kwam brengen. Echt wakker was hij niet maar overstuur, wist niet waarom en wilde niet alleen zijn, nog half in een droom. Jason mee naar beneden genomen, tussen papa en mama op de bank, Peter aan zijn voeten en Lobke op zijn schoot gezet. Jason ging Lobke aaien en werd meteen rustig. Hij ontspande zich zo dat hij vijf minuten later weer rustig in zijn bed lag en heerlijk verder ging slapen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten