We zitten in de auto op weg naar ons vakantieadres in de
Haute Languedoc en ik bedenk me dat ik al twee vakantieverhalen voor dit blog
geschreven heb. “Dit jaar eenzelfde soort verhaal?” gaat er door mijn hoofd.
Was dat maar zo…dit werd een vakantie om nooit te vergeten…
We hebben net ons “thuis” voor de komende weken opgezet en
gaan uit eten op de camping, ik bel mijn moeder op om te vertellen dat we goed
zijn aangekomen. Zij vertelde ons dat er een vliegtuig neer was geschoten in de
Oekraïne. Jason was meteen verontwaardigd en haalde fel uit naar Poetin. Hij
had voor de vakantie al met oma gepraat over oorlogen en hij vond die in de
Oekraïne de ergste. Dit kon wel eens een derde wereldoorlog worden aldus
Jason. Ik vertelde hem dat haat niets oplost, dat dat weer een reden kan zijn
voor een oorlog.
De volgende morgen vroeg miste ik een oproep op mijn
telefoon, ik zag dat mijn moeder gebeld had, om 8.00 uur. Ik heb haar meteen
terug gebeld, ze zei me: er is wat ergs gebeurd, ze hoefde mij verder niets
meer te vertellen, ik zei zelf al: “Erik, Tina en Zeger zaten aan boord van het
vliegtuig”.
Erik was Robbert ’s broer, zijn vrouw Tina en hun 17 jarige
zoon Zeger, samen op vakantie op weg naar Bali.
Daar zaten we dan in Zuid Frankrijk, ver van de media, geen
tv. Via de broer van Tina kregen we bevestiging dat het gezin op vlucht MH17
zat. Af en toe zagen we wat beelden op de TV van de campingbaas of via onze
smartphones of tablet. Bij het noodnummer van buitenlandse zaken werd ons
verteld dat ze ons terug zouden bellen…dat werd uiteindelijk pas na 3 dagen
wachten, boosheid en onzekerheid gedaan.
Peter voelde onze stress ook, hij was erg timide en zat de
eerste avond bij Robbert op schoot, iets wat hij nog nooit gedaan had! Jason
wilde het liefst de hele ramp met de MH17 even voor de rest van de vakantie
vergeten. De zaterdag net na de ramp gingen Jason en ik naar het dichtstbijzijnde
dorp voor boodschappen en een krant. De enige die daar te koop was, was de
Telegraaf. Een grote kop met “Moordenaars” en confronterende foto’s van het
neergestorte toestel. Ook de bekende foto van de Separatist die met een knuffel
in zijn hand stond. Jason werd boos en verdrietig toen hij de foto’s zag, die Donald
Ducks op een foto waren van Zeger geweest, en zie je wel dat die mensen daar in
en in slecht zijn (foto met separatist). Ik heb Jason verteld dat de media laten
zien wat ze willen en dat ze mensen daarmee kunnen manipuleren, dat hij niet
alles moest geloven wat de kranten schreven.
Jason werd snel boos en gefrustreerd. Een keer wilde zijn
veter niet vast; tranen. Ik heb hem uitgelegd dat ons emotioneel vat vol zit en
door iets kleins kan overlopen. Zo gingen we die vakantie geregeld onze vaten
legen door iets leuks te doen. En als we verdrietig waren hoefden we alleen
maar te zeggen: “mijn vat zit vol”. Jason zei ook een keer; “ga maar even naar
papa want die heeft je nu harder nodig dan ik”.
We zijn eerst ook heel boos geweest maar na een paar dagen
kwam de bezinning, we waren ver weg van de media, ver weg van Nederland in
rouw, ver weg van de roep om boos te zijn. We leefden vrij primitief in de
Franse natuur, de hemel huilde met ons mee (er viel zoveel regen die weken dat
we volop cantharellen konden eten), het stuwmeer was leeg omdat de dam
gerepareerd werd en het lieflijke bos achter de camping was omgehakt voor de
houtindustrie, het leek wel een oorlogsgebied. Wij waren met z’n vieren op
elkaar aangewezen. Wat heb ik wat gewandeld met Peter, met Peter en Jason, met
Peter en Robbert, bijna therapeutische wandelingen die ons goed deden. Peter
bleef vergeleken met andere jaren heel dicht bij ons, hij heeft ons alle drie
erdoorheen geholpen.
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten